Πεταλουδίτσα μου μικρή πάρε το φόβο μακριά, φέρε το γέλιο, τη χαρά!

Έντομα!!!

Ξεκινήσαμε το θέμα  μας με το πολύ αξιόλογο  βιβλίο της Γ. Λάττα "Θα μου μάθεις να πετάω;"

Αναφέρεται στην αγωνία μιας μικρής χρυσαλλίδας η οποία αρνείται πεισματικά να ανοίξει τα φτερά της, να βγει από το κουκούλι της και  να πετάξει μαζί με τις υπόλοιπες πεταλούδες. Φοβισμένη παρακολουθεί τα υπόλοιπα έντομα της εξοχής, τα τζιτζίκια, την αράχνη, τις κάμπιες, τις μέλισσες, που και αυτά έχουν τα δικά τους άγχη και φόβους σε διαφορετική κλίμακα.
Όμως η ζωή είναι γλυκιά και μικρή!!!
Η μικρή μας φίλη με την βοήθεια της μητέρας της θα καταφέρει τελικά να ξεπεράσει τους φόβους και θα ανοίξει τα φτερά της αφήνοντας πίσω τη φωλιά της.

Το συζητήσαμε και σχολιάσαμε την αντίδραση της χρυσαλλίδας να βγει από το κουκούλι της.
Φοβόταν...δίσταζε!!!
Φόβος, ένα συναίσθημα μου μας οδηγεί σε φυγή, σε άρνηση.
Προσέξαμε ότι δεν φοβόταν μόνο η μικρή μας φίλη αλλά και τα υπόλοιπα έντομα, για τους δικούς  του λόγους...η αράχνη φοβόταν για τα παιδιά της, τα τζιτζίκια μην τυχόν νυχτώσει και χάσουν το γλέντι, τα σαλιγκάρια μη χαθούν κ.α...

Εμείς οι άνθρωποι νοιώθουμε φόβο;
Ποιά είναι αυτά που μας φοβίζουν;
Τί κάνουμε; Ζητάμε βοήθεια; Από ποιόν;

Γινόμαστε οι ίδιοι μικρές χρυσαλλίδες...μέσα στο κουκούλι μας και σκεφτόμαστε τι είναι που μας φοβίζει.



Σε ένα φύλλο χαρτιού τα παιδιά ζωγραφίζουν τον φόβο τους  δίχως να τον μαρτυρήσουν σε κανέναν.









Διπλώνουμε το χαρτί....




... και το ρίχνουμε όλοι μέσα στο καλάθι.



Ένα , ένα παιδάκι διαλέγει ένα χαρτί, το ανοίγει, παρατηρεί την ζωγραφιά και προσπαθεί να μαντέψει τι φοβάται το παιδάκι που το ζωγράφισε.





(ιδέα από το βιβλίο "Ο κήπος των συναισθημάτων"

Αυτοί είναι οι δικοί μας φόβοι.

Διαπιστώσαμε ότι πολλοί νοιώθουμε τον ίδιο φόβο και κάποιοι φοβούνται για κάτι διαφορετικό από εμάς.
Όποιους όμως φόβους και να έχουμε , δεν πρέπει να φοβόμαστε να τους εκφράσουμε, να τους συζητήσουμε και να ζητήσουμε βοήθεια. Όπως η μικρή χρυσαλλίδα ενθαρρύνθηκε από την μητέρα της.
Υπάρχουν φόβοι που είναι πραγματικοί και φόβοι "φανταστικοί", π.χ τα φαντάσματα.
Προσπαθούμε να τους αναλύσουμε, να καθορίσουμε τι πραγματικά μας φοβίζει και να βρούμε διάφορες τεχνικές για να τους αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι δηλ, τα φαντάσματα αλλά μάλλον το σκοτάδι που μας αγχώνει...!!!
Τι λύσεις προτείνεται;;;
Να αφήνουμε ένα λαμπάκι αναμμένο...να αφήνω την πόρτα του δωματίου μου ανοιχτή όταν κοιμάμαι....να έχω αγκαλιά το αγαπημένο μου παιχνίδι....κ.α

Κι επειδή τους φόβους δεν τους θέλουμε επάνω μας....μας βαραίνουν....μας χαλάνε την διάθεση, τους τσαλακώσαμε....



... τους κολλήσαμε πάνω σε ένα λουλούδι ...




στην μέση...σαν την γύρη των λουλουδιών!!!



 Προσθέσαμε και λίγο κίτρινο χρώμα.



Χωριστήκαμε σε ομάδες, πήραμε χαρτόνια και πινέλα!!!
Η πρώτη ομάδα χρωμάτισε το χαρτόνι φτιάχνοντας πολύχρωμες γραμμές ίσιες...



η δεύτερη κάνοντας κύκλους...



...και η τρίτη δημιουργώντας κυματιστές γραμμές!



Έτοιμααααα!!!!







Όση ώρα αφήσαμε να στεγνώσουν οι δημιουργίες μας, αναφερθήκαμε στον κύκλο ζωής της πεταλούδας και βάλαμε τις εικόνες στη σειρά.

Παρατηρήσαμε μέσα από εικόνες κι άλλα έντομα...διαφορές , ομοιότητες μεταξύ τους και χτυπώντας παλαμάκια βρήκαμε τον αριθμό των συλλαβών τους ονόματός του.

Τοποθετήσαμε δίπλα τόσα τουβλάκια όσα και οι συλλαβές.

Αφού στέγνωσαν σχεδιάσαμε στο πίσω μέρος πεταλούδες και τις κόψαμε...

προσθέσαμε σώμα, ένα μανταλάκι από πίσω και ορίστεεεε!!!

Τώρα πια οι μικρές μας πεταλούδες ανοίγουν τα φτερά τους και παίρνουν το φόβο μας από τη γύρη του λουλουδιού  για να τον πετάξουν μακριάάάάάάά........

Αυτό που μένει είναι ένα όμορφο λουλούδι της άνοιξης  που μας ηρεμεί!

Πολύ γρήγορα συνθέσαμε το παρακάτω:
"Πεταλουδίτσα μου μικρή πάρε το φόβο μακριά,
φέρε το γέλιο, τη χαρά!"

(Κυρία θα κρεμάσω την πεταλουδίτσα στη κουρτίνα του δωματίου μου και όταν βλέπω άσχημα όνειρα και ξυπνάω, θα κοιτάζω την πεταλούδα και θα της λέω να τα πάρει μακριά μου, μου είπε ένα κοριτσάκι σήμερα όταν σχολάσαμε..........)